Categorie: Handrevalidatie

Help, mijn vinger staat krom!

Misschien heb je het zelf voor of heb je familie of vrienden met het probleem “mijn vinger staat krom”. De 2 meest frequente oorzaken zijn ofwel een springvinger, ofwel de ziekte van Dupuytren. Om wat misverstanden uit de wereld te helpen, zullen we deze beide eens toelichten.

Ziekte van Dupuytren

Het is een aandoening waarbij knobbels en/of koorden ontstaan in de handplam en de vingers. Deze knobbels en koorden zijn pijnloos maar kunnen na verloop ervoor zorgen dat je “vinger(s) krom staat”.

De ziekte is erfelijk en wordt dikwijls de Keltenklauw genoemd, omdat vooral inwoners van landen waar de Vikingers zijn gepasseerd, zijn aangetast. Het komt zelden voor in Afrika, Azië en Zuid-Amerika.

Chirurgie is de meest succesvolle behandeling. In sommige mildere gevallen kan naaldaponeurectomie kleine contracturen tijdelijk verbeteren. Hier heb je wel altijd het risico op zenuw- en/of vaatletsels en gebeurt best door een handchirurg.

Tot eind 2019 was er een product (Xiapex) op de markt, waarmee de koorden ook konden worden weggewerkt. Om economische redenen wordt het product niet langer meer geproduceerd in de USA. De kans op recidief was ook dikwijls groter na de infiltratie met Xiapex.

Chirurgie lost de ziekte niet op, maar zal voor een betere beweeglijkheid zorgen.

Normaliter volgt onmiddellijk postop of soms na enkele dagen aangepaste kinesitherapie bij een handtherapeut. De kinesitherapeut zal de vingers in al hun gewrichtjes bewegen. Als alle wondjes dicht zijn zal hij ook het litteken, dat de beweging kan belemmeren, behandelen met oa. Vacuümtherapie (LPG). Naast kiné, kan ook het gebruik van een strekspalk, het resultaat verbeteren

Springvinger

Een “”springvinger”, “klikvinger” of de meer wetenschappelijke naam “triggerfinger”, is een vinger, die klikt bij het buigen aan de binnenkant van de hand, thv de overgang handpalm-vinger.

Bij die klik gebeurt het dat de vinger “krom blijft staan” en dat je die moet recht trekken uit zijn gebogen stand met je andere hand. Soms kan je de vinger niet meer volledig buigen. Dit wordt veroorzaakt door een verdikking op je buigpees of de buigpeesschede, die blijft hangen achter één van de katrolletjes, die je pees op zijn plaats houdt.

Het klikken en ook rechttrekken van de vinger kan heel pijnlijk zijn.

Meestal zal men eerst proberen het probleem op te lossen met een cortisone-infiltratie thv de verdikking. Dit helpt bij de lichtere springvingers.

Wanneer dit onvoldoende helpt, wordt overgegaan naar een kleine chirurgische ingreep, waarbij ze het katrolletje doorsnijden, waardoor de pees opnieuw vrij kan bewegen.

De patiënt komt 2 dagen na de ingreep voor een aantal sessies kiné bij de handtherapeut. Op die manier is de patiënt zeer snel na de behandeling zijn hand opnieuw goed aan het gebruiken en ondervindt hij achteraf geen functionele belemmering.

Voor de behandeling van deze aandoeningen is een goede samenwerking van chirurg, handtherapeut en bandagist van groot belang. Mocht je zelf nog vragen hebben over de revalidatie van “kromme vingers” mag je ons steeds een mailtje sturen.

Wat is de meerwaarde van de Pablo bij handtherapie

Sinds kort maken we in onze praktijk als aanvulling op een handtherapiesessie, ook gebruik van de PABLO. Een intelligent oefenapparaat, dat gebruik maakt van sensoren om menselijke bewegingen en positionering te volgen en deze feedback vervolgens te gebruiken om met de patiënt te communiceren.

Arbeidsongevallen, doe-het-zelf of huishoudelijke ongevallen van de bovenste ledematen komen steeds vaker voor in onze samenleving. Dikwijls zorgen deze letsels voor ingrijpende chirurgie en een lange herstelperiode. Handtherapie zorgt hier aan de hand van specifieke revalidatieschema’s voor een optimale functionaliteit en onafhankelijkheid.

Deze therapie moet worden gezien als een aanvullende methode op standaardtherapie en niet als vervanging ervan.

Patiënten die naast het klassieke revalidatieprogramma 30 minuten met PABLO werkten, ervaarden betere functionele scores, wat een grotere functionele onafhankelijkheid betekende. Voor elk van de 10 geteste soorten grepen/knijpen had de PABLO-groep een gunstige evolutie.

Naast het therapeutisch effect, kan de Pablo een objectieve evaluatietoestel zijn voor het bewegingsbereik en de grijpkracht. Dit kan nuttig zijn bij de klinische beoordeling van patiënten met een posttraumatische hand.

Door de manifeste aanwezigheid van het spelelement in de therapie biedt dit aan de patiënt, zowel plezier als motivatie om een optimaal resultaat te bekomen. Patiënten voeren na hun manuele behandeling door de kinesist, graag nog een sessie op de Pablo uit, ter verbetering van hun kracht of om hun beweeglijkheid te verbeteren. Omdat ze zich inleven in het computerspel zijn ze zich niet bewust van hun inspanning die ze aan het leveren zijn.

Het is ook een ideaal oefentoestel voor patiënten, die gedurende lange tijd hun hand niet gebruikten voor dagelijkse activiteiten, aangezien je met minimale kracht of bewegingsbaan kan starten.

Kort samengevat zijn de voordelen voor de patiënt :

– Leuke en motiverende therapie

– Zichtbare verbeteringen

– Geschikte apparaten voor elke lichaamsregio

– Effectief activiteiten van het dagelijks leven trainen – ADL’s

– Verhoogde focus van de therapeut op de patiënt

– Ontsnap aan de eentonigheid van de dagdagelijkse therapie

CPM in de handrevalidatie

CPM = Continous Passive Motion !!!!

CPM -toestellen zie je niet zo vaak in privé-praktijken. Toch is het een heel nuttig oefentoestel.
Regelmatig zie ik in mijn praktijk mensen met handletsels die lange tijd geïmmobiliseerd werden. Veelal hebben zij stijve vingers en een stijve pols. Ik probeer in het begin van mijn behandelingen de nadruk te leggen op de beweeglijkheid in de vingers, opdat de patiënt al een zekere functie zou hebben in het dagelijks leven. Daarom vind ik het nuttig om de patiënt van bij de start van de behandelingenreeks zijn pols te mobiliseren met het CPM -toestel. Zo kan ik tijdens de manuele behandeling vooral aandacht besteden aan de soepelheid van de vingers.

Een CPM-toestel (continuous passive motion = continue passieve beweging) is een apparaat dat langzaam en zachtjes je gewricht beweegt. Het kan je polsgewricht buigen, strekken en draaien. Ik kan in samenspraak met de patiënt, de bewegingslimiet vastleggen en gedurende de CPM-behandeling kan de patiënt zelf die grens proberen te verleggen.

Ik gebruik mijn CPM-toestel voor de hand, postoperatief na handchirurgie, na een manipulatie onder narcose omwille van een stijf polsgewricht, na een fractuur van de pols of de vingers, bij patiënten met een CRPS (complex regionaal pijn syndroom = Südeck) aan de hand, …

Mijn patiënt gaat ingeval het geïndiceerd is, eerst een half uur gemobiliseerd worden door het CPM-toestel en daarna krijgt hij ook nog zijn kiné-behandeling van een uur. Op die manier zal het bewegingsbereik (ROM) van de pols en/of de vingers toenemen. Het voorkomen van stijfheid in het vroege stadium minimaliseert de kans op progressie op fibrose van de gewrichten en het ontstaan van contractuur.

Door die passieve beweging zal ook de bloedcirculatie verhoogd worden en de zwelling in de hand afnemen.

Kortom een CPM-toestel is ideaal als aanvulling op uw manuele behandeling van de hand, maar zal nooit een kinesist kunnen vervangen.

Hebt u zelf een handtrauma voorgehad en hebt u nood aan handrevalidatie, aarzel dan niet om me te contacteren.

Flexorpeesruptuur : De ervaringen van een patiënte.

Graag deel ik met u de ervaringen van één van mijn patiënten die een buigpeesletsel heeft gehad. Hieronder kan je de mail lezen die ze aan me schreef. Ze had hem graag op de google recensies geschreven, maar het lukte haar niet. Mocht je vragen hebben over dergelijke buigpeesletsels kan je me altijd contacteren.

DAG BART,

MET MIJ GAAT ALLES GOED … EN MET MIJN VINGER OOK …
Een Turks gezegde luidt: “Een mens is harder dan steen, sterker dan ijzer maar kwetsbaarder dan een roos”.
Ik had geen idee wat er precies op mij af zou komen. Een operatie, ja. Die was gepland. Dertien etmalen daarvoor. Toen, op de dag dat ik het klaargespeeld had om mijn elektrische haagschaar ook vingers te laten snijden. Nota bene, mijn eigen vingers. Omdat ik dan moet toegeven dat ik echt wel lomp geweest ben, ga ik niet herhalen hoe ik dat gedaan heb. Jij, Bart en je ploeg weten dit wel, en dat volstaat.
Buiten mijn ringvinger waren alle vingers van mijn linkerhand geraakt. De Zweedse kruiden – opgelost in alcohol van 32° – zorgden ervoor dat het bloeden onmiddellijk stopte en dat ik geen pijn meer had. Dat was al dat. Opluchting. Gapende wonden, ja dat wel, maar dat is niet zo erg, toch? Dan sloeg de twijfel toe … het topje van mijn middelvinger wou niet meer bewegen.
Zou ik een pees doorgesneden hebben?
Bevestiging hiervan kreeg ik op de spoeddienst.
Omdat de handchirurg met verlof was kreeg ik een briefje mee met daarop de dag en het uur dat ik door dokter Coenen zou geopereerd worden. 13 dagen later.
Wist ik veel dat dit slechts een eerste stap zou zijn van een proces dat zes maanden zou duren.
Een half jaar van intens, lijfelijk contact met mijn kinesist Bart Detavernier. Of mag ik zíjn
spelen met míjn vingers niet aldus omschrijven?

Op 26 augustus 2015 tegen 17 uur zette een taxi mij af aan de Tivolilaan nr 94.
In het ziekenhuis had men mij gezegd dat ik daar een spalk zou krijgen.
Bart, weet je nog hoe hulpeloos ik daar bij je toekwam, een paar uur na de operatie? Middelvinger in een verband. Een bebloed geval.
Ik had je enkele minuten later om de hals kunnen vliegen toen je voor mij regelde dat ’s anderendaags ’s morgens een thuisverpleger zou kunnen komen én dat ik bij jou terecht kon voor de kiné.
Een kiné die onmiddellijk moest starten.
In mijn stoutste dromen had ik niet gedacht dat een juist gehechte pees direct – op een bepaalde wijze – moest bewegen.
Het volgende uur heb ik dan ook bewonderend kunnen toekijken hoe je naamgenoot een lap plastiek smolt en vormde tot een op maat gemaakte Kleinertspalk. Dan was het mijn beurt om te werken. Elke vijf minuten moest ik een paar maal mijn, van een haak en een elastiek voorziene middelvinger zo ver als mogelijk strekken in het harnas en vervolgens langzaam door de elastiek laten terugplooien. En dat moest zo doorgaan. Van bij het opstaan, tot het slapengaan. Zes weken lang.
In je directe stijl, zo zonder omwegen, legde jij, Bart, me uit wat me de komende dagen en weken te wachten zou staan. Zo hamerde je erop dat ik de spalk nooit mocht uitdoen. De enige die dat mocht, was de thuisverpleging. En jijzelf natuurlijk. Je onderstreepte het belang van thuis goed te oefenen: er moet voorkomen worden dat de pees vastgroeit in het littekenweefsel. Je zou het later nog een aantal keren herhalen: in vijftig procent van de gevallen gebeurt dat. Je keek me lachend aan toen ik schudde: “maar niet bij mij”.
Dus ik oefende goed.
En tijdens onze gezamenlijke dagelijkse halfuursessie deed jij nog wat extra’s met mijn vinger. Onder jouw begeleiding en commando mocht hij buigen. Na drie weken kwam er ook het strekken bij. Veilig:‘de pees moet bewegen maar niet breken’.
De behandeling van het litteken met de ultrasone stick en met het LPG-zuigmondje waren een welgekomen onderbreking voor mijn inspanning en pijn. En mijn vinger mocht er echt wel zo zoetjesaan wat minder zigzagmonsterlijk uitzien.
Mijn geleidelijk aan – door de spalk – vastlopende pols apprecieerde het zeer dat je hem ook even onder handen nam.
Na zes weken mocht ik die Kleinert bedanken voor bewezen diensten.
En dan werd het spannend. Zou mijn vingertopje op eigen kracht willen bewegen?
Die nauwelijks zichtbare beweging, die ene één millimeter, werd door jou, Bart, als een hoopvol signaal gezien. Jouw aanmoediging en de in de daaropvolgende dagen en weken maar immer herhaalde oefeningen, deden de starre pees beetje bij beetje toegeven, kromming richting handpalm.
Van dokter Coenen mocht ik op 16 november 2015 terug gaan werken. Doch zijn boodschap was niet eenduidig positief. Hij vreesde dat een tweede operatie nodig was. Om de pees los te maken van het littekenweefsel waarmee zij duidelijk vergroeid was. Veel heil, buiten het soepel houden van de vinger, verwachtte hij kennelijk niet meer van de kinesitherapie.
Maar dat was zonder mijn Bart gerekend!
Bart, jij deed mij letterlijk en figuurlijk een vuist maken. Een vuist tegen de uitspraak van de arts. Een vuist tegen een blijvende handicap. En ik geloofde je maar wat graag.
Je moet het op de een of andere manier voorvoeld hebben dat een nieuwe chirurgische ingreep niet nodig zou zijn.
En de volgehouden kiné en mijn wil om de sporen van mijn daad zo maximaal mogelijk te doen verdwijnen, deden mijn operateur – zes maanden na zijn ingreep – uitroepen: ‘gefeliciteerd’. Hij moet mij niet meer op zijn operatietafel zien.
Bart, ik deel die felicitatie voor het bekomen resultaat graag met jou en je collega’s.
In niet geringe mate hebben jullie bijgedragen tot het herstel van wat ik door mijn onvoorzichtigheid om zeep had geholpen.
Uit de grond van mijn hart: bedankt om voor mij te zorgen, toen ik zo kwetsbaar was als een roos.
Nu zwaai ik, dankbaar en genegen, nog even met mijn handje.
Maryse

Nabehandeling Dupuytren : poëtische ervaring.

Nabehandeling : poëtische ervaring van een patiënt.

Weet, lieve mensen, dat ik jullie mis
En ik ben overtuigd dat het vice-versa is.
Ik mis de rit naar Tivoli
Het dagelijks weerzien van mijn kiné-intimi.
Ik mis het parkeren voor het WC aan de overkant
Ja, dat kleine huisje staat er een beetje gênant.
Ik mis de bladeren in de voorhof
De lage moerbesbomen zijn echt tof.
Ik mis het geluid van de deurbel
En de seconden van opening die ik telkens aftel.
Ik mis de sfeer van de wachtzaal
Telkens weer een huiselijk onthaal.
Ik mis er de social talk over vingers en weer
En de raming van het resterende aantal keer.
Ik mis de dankbare gezichten van patienten die weggaan
Ja, ze leken na elke behandeling zo voldaan.
Ik mis de openzwaaiende deur van het cabinet

Met een uitnodigende glimlach waren wij aan zet.
Ik mis het kleine tafeltje en kruk
Een beetje miniatuur, ik voelde me een ukkepuk.
Ik mis de anekdotische verhaaltjes en weetjes
Die wij er tête-à-tête vertelden met ons tweetjes.
Ik mis de positieve en huiselijke sfeer
Nooit hoorde ik er enigerlei sneer.
Ik mis nog zoveel om op te noemen
Maar weet, ik zal altijd allen van jullie roemen.
So you get what you earn
My mercy in return !

Deze kleine ode werd ingegeven als zelf-therapie voor het opvullen van de leegte in mijn dagelijks bestaan na de eerste week van 2016, na een driemaandelijks verkwikkend verblijf bij de kiné-familie Hands@Work.

Der kleine Andreas aus Zisselt am Kanal

Alias Frederik Kloek, dorpsdichter van de deelgemeente Tisselt

P.S.: Uiteraard zijn mijn pink en linkervinger jullie het meest dankbaar voor jullie inzet.

Pols pijn, spontaan ontstaan. Wat doen we er mee?

Veel mensen hebben pijn in hun pols. We gebruiken dan ook de ganse dag onze handen en het is dus niet onlogisch dat polspijn onze dagelijkse activiteiten kan belemmeren.
Pijn in de pols is vervelend om te hebben. Je wordt verhinderd in je bewegingen, omdat je pols en ook je hand meestal niet goed gebruikt kan worden. Je wordt onhandig in je dagelijkse handelingen, omdat bewegen telkens pijn doet..

Met polspijn beland je dikwijls in een vicieuse cirkel. Door de pijn begin je anders te bewegen en daardoor krijg je krachts-, coördinatie- en bewegingsverlies omwille van het anders gebruiken van je hand. Hierdoor wordt je gewricht minder stabiel en als je dan wil bewegen doet alles nog meer pijn.

De pols is een complex gewricht.

De pols is een complex gewricht opgebouwd uit 8 handwortelbeentjes en 26 gewrichtsbandjes (ligamenten). De pols en de vingers worden bewogen door 23 pezen, die ook over de pols lopen. Ze vormen de overgang tussen de botten en de spieren, die in de voorarm liggen. De gewrichtsbandjes stabiliseren de pols.Ze ondersteunen de pols als een soort teugels wanneer u uw hand gebruikt. Bij beweging van de pols volgen de 8 handwortelbeentjes onderling een vast bewegingsverloop. Wanneer de ligamentenzwakker worden of genetisch te lang zijn, raakt dit vaste patroon verstoord. Dit wordt instabiliteit genoemd.

Die instabiliteit komt veelal voor bij jongere vrouwen, waarbij hun gewrichtsbandjes te weinig strak zijn. Men spreekt dikwijls van laxe gewrichten.

De mogelijkheden om laxiteit te behandelen zijn beperkt. Bij aanhoudende polspijn is het aangewezen om een handchirurg, te contacteren. Hij zal uitmaken of uw probleem conservatief of operatief moet behandeld worden. Voor een conservatieve behandeling, zal hij beroep doen op een handkinesitherapeut. Het doel van handtherapie is de pijn te verminderen en de belastbaarheid en inzetbaarheid van hand en pols te verbeteren.

De handtherapeut zal u adviezen geven over de houding van uw pols. Hij zal u attent maken wanneer u compenserende bewegingen maakt en u uitleggen welke bewegingen pijn veroorzaken. De handtherapeut helpt u bewust te worden van de houding en stand van uw hand en pols. Vooral bij zware handarbeid kunt u uw pols het best in een rechte positie houden. Dit betekent dat het middenhandsbeentje van uw derde vinger in het verlengde van uw onderarm staat.

Handtherapie

De verslapte ligamenten kunnen niet getraind worden. Dus om de stabiliteit van de pols te verbeteren moeten de spieren van de onderarm versterkt worden. We maken als het ware een spierkorset voor de pols. De intensiteit van de oefeningen wordt stelselmatig opgevoerd. Soms is het zinvol om de pols bij belastende werkzaamheden te ondersteunen met een spalk of een brace. U krijgt dan een duidelijk advies over de soort werkzaamheden en de tijdsduur dat u een brace moet dragen. Het is belangrijk dat u de brace niet vaker of langer draagt dan noodzakelijk, omdat de spieren daardoor kunnen verzwakken.

Handtherapie om de spieren te verstevigen is een intensief traject. Dit houdt in dat u diverse keren bij de handtherapeut komt voor advies, instructie en oefentherapie. Daarnaast is het heel belangrijk dat u dagelijks de oefeningen uitvoert die door de therapeut werden uitgelegd.
Het thuis oefenen is van groot belang: hiermee valt of staat de behandeling. De spieren moeten getraind worden om steviger te worden én te blijven.

Enkele voorbeelden van oefeningen staan in onderstaand pdf-bestand.

voorbeelden van polsstabilisatie-oefeningen

Een snelle aanpak in de behandeling van de Dupuytren contractuur is van belang !

De Keltenklauw

Misschien werd je er al eens mee geconfronteerd? Je geeft iemand een hand en voelt een gekromde vinger in je handpalm steken. Deze man of vrouw heeft de “ziekte” van Dupuytren. Ziekte is een beetje een verkeerd woord. Het is namelijk een aandoening van het weefsel dat zich bevindt tussen de huid van de handpalm en de onderliggende structuren zoals bloedvaten, zenuwen en pezen. Op een bepaald moment begint het weefsel te krimpen en vormen zich knobbels en koorden onderhuids. Die huid gaat op zijn beurt mee schrompelen en trekt de vinger mee in een buigpositie. Dit noemen we een flexiecontractuur. Indien deze toeneemt komt een goede handfunctie in het gedrang. De pink en de ringvinger zijn het vaakst aangetast, maar dikwijls ook alle vingers. Meestal wordt een erfelijke factor als oorzaak aangegeven.
De Ziekte van Dupuytren komt vooral voor bij Noordwest-Europese volkeren, terwijl het vrijwel niet voorkomt bij Afrikaanse volkeren. Hierdoor wordt vaak verondersteld dat er een genetische voorbestemdheid is voor de ziekte. Het wordt ook wel de Keltenklauw genoemd, omdat de geografische verspreiding van de ziekte over Europa en Groot-Brittannië overeenkomt met de Keltische trektochten.

Hoe wordt de Dupuytren hand aangepakt

Wanneer de vinger niet meer plat op de tafel kan gelegd worden, is het tijd om in te grijpen. Tot voor kort was dit altijd een chirurgische ingreep. Sinds 2011 is er echter voor bepaalde kontrakturen een niet-chirurgische methode. De chirurg bepaalt welke techniek, het meest efficiënt zal zijn voor iedere individuele patiënt.

Chirurgisch ingreep.

Ik kom in mijn praktijk dikwijls patiënten tegen, waarbij de “open-palm-techniek” werd toegepast. Hierbij wordt het Dupuytrenweefsel verwijderd en een deel van de dwarse incisie in de handpalm wordt open gelaten opdat wondvocht zou kunnen evacueren. Vaak is er ook een huidtekort, om de wonde dicht te naaien. Er zou te veel spanning op het litteken ontstaan wanneer de wonde toch zou worden dichtgetrokken. Zo kan er onmiddellijk kinesitherapie worden toegelaten.

Niet-chirurgische ingreep.

De enige succesvolle niet-chirurgische ingreep is een injectie met een collagenase. Dit is een enzyme, geïsoleerd uit de clostridiumbacterie, die het collageen aanwezig in de Dupuytrenkoorden kan oplossen. De collagenase heeft geen effect op Dupuytrenknobbels.
Na de injectie met het collagenase, wordt de vinger van de patiënt de volgende dag onder plaatselijke verdoving gemanipuleerd (= recht getrokken). Dit kan ook wondjes of scheuren veroorzaken. De nabehandeling is dezelfde als bij de chirurgische ingreep : kinesitherapie en een nachtspalk.

Een snelle start van de behandeling na de corectie.

Het is belangrijk dat de nabehandeling start onmiddellijk de eerste dag na de ingreep. De nabehandeling bestaat uit wondzorg, kinesitherapie en een nachtspalk.

Wondzorg

Post-operatief wordt een drukverband aangelegd, om het bloeden zoveel mogelijk te stoppen. Er wordt vetverband gelegd op de wonden, om in het inkleven tegen te gaan.

De dag nadien wordt er gepoogd om een dunner verband aan te leggen. Het vetverband wordt enkel geplaatst op de open wonde en niet waar de wonde genaaid is. Het verband wordt best niet te dik en te strak gemaakt. Er mag gepoogd worden om met het verband de vingers zoveel mogelijk naar extensie te trekken. De patiënt draagt de arm de eerste dagen in hoogstand om zo overdreven zwelling te vermijden.

Het verband wordt dagelijks vernieuwd, mag niet nat worden en de patiënt moet in staat zijn om te oefenen met zijn verband aan.

Nachtspalk.

Als we slapen zijn de vingers in rust, altijd in gebogen stand. Om zo weinig mogelijk strekking te verliezen tijdens de nacht, wordt een nachtspalk aangelegd gedurende drie maanden.
Deze spalk wordt op maat gemaakt de dag na de ingreep, ingeval van chirurgie en de dag van de manipulatie ingeval van injectie. De spalk wordt in een warmtegevoelige plastic op de hand gevormd en zal de te behandelen vingers naar strekking trekken. De spalk kan met klittenband gemakkelijk aan en uit worden gedaan.

Kinesitherapie.

Vanaf dag 1 na de chirurgie of de manipulatie, moet de kinesitherapie opgestart worden. De vingers moeten in alle gewrichtjes zowel naar volledige strekking als volledige buiging bewogen worden. Hierbij is het goed mogelijk dat de opgelopen wondjes terug beginnen te bloeden. De beweeglijkheid van de vingers is echter belangrijker dan de bloedende wonde. Het bloeden zal de volgende dagen afnemen. Indien na de kiné-behandeling de wonde zorgvuldig wordt verzorgd en het verband niet wordt nat gemaakt, mag dit geen probleem zijn.
De patiënt neemt best een halfuurtje voor de kinesitherapie een pijnstiller in. De pijnmedicatie moet goed worden gerespecteerd om zoveel mogelijk complicaties tegen te gaan. Dikwijls verdraagt de patiënt meer dan wat zijn lichaam kan verdragen (“het doet pijn, maar ik kan daar tegen” “ik ben niet voor pillen” zijn uitspraken die vaak gehoord worden maar niet goed zijn voor het genezingsproces).
Als de draadjes verwijderd zijn na een veertiental dagen, mag het litteken gemasseerd worden met een hydraterende crème. De kinesitherapeut zal vanaf dan ook alles doen om het litteken te versoepelen, om zo een goede functie te bekomen
Het is belangrijk dat de patiënt ook vanaf dag 1 intensief oefent om de vingers zo ver mogelijk te strekken en te buigen.

Help !!! Wat nu gedaan ?

Uit de wonde komt er een beetje bloed of vocht : ga gerust door met oefenen, u doet het goed.
U voelt ‘kloppingen’ in je hand en je hand is enorm gezwollen : houd de hand in een draagdoek in hoogstand.
De hand of vinger(s) wordt heel pijnlijk en ziet vuurrood : contacteer de handchirurg of uw huisarts. Dit kan een mogelijk teken van infectie zijn.
De vinger voelt wat “voos” aan : dit komt door de ingreep, waarbij er rond de vingerzenuwen is gewerkt. Tijdelijk functioneren die iets minder goed en dit kan zo een 2 à 3 maanden duren.