Nabehandeling : poëtische ervaring van een patiënt.

Weet, lieve mensen, dat ik jullie mis
En ik ben overtuigd dat het vice-versa is.
Ik mis de rit naar Tivoli
Het dagelijks weerzien van mijn kiné-intimi.
Ik mis het parkeren voor het WC aan de overkant
Ja, dat kleine huisje staat er een beetje gênant.
Ik mis de bladeren in de voorhof
De lage moerbesbomen zijn echt tof.
Ik mis het geluid van de deurbel
En de seconden van opening die ik telkens aftel.
Ik mis de sfeer van de wachtzaal
Telkens weer een huiselijk onthaal.
Ik mis er de social talk over vingers en weer
En de raming van het resterende aantal keer.
Ik mis de dankbare gezichten van patienten die weggaan
Ja, ze leken na elke behandeling zo voldaan.
Ik mis de openzwaaiende deur van het cabinet

Met een uitnodigende glimlach waren wij aan zet.
Ik mis het kleine tafeltje en kruk
Een beetje miniatuur, ik voelde me een ukkepuk.
Ik mis de anekdotische verhaaltjes en weetjes
Die wij er tête-à-tête vertelden met ons tweetjes.
Ik mis de positieve en huiselijke sfeer
Nooit hoorde ik er enigerlei sneer.
Ik mis nog zoveel om op te noemen
Maar weet, ik zal altijd allen van jullie roemen.
So you get what you earn
My mercy in return !

Deze kleine ode werd ingegeven als zelf-therapie voor het opvullen van de leegte in mijn dagelijks bestaan na de eerste week van 2016, na een driemaandelijks verkwikkend verblijf bij de kiné-familie Hands@Work.

Der kleine Andreas aus Zisselt am Kanal

Alias Frederik Kloek, dorpsdichter van de deelgemeente Tisselt

P.S.: Uiteraard zijn mijn pink en linkervinger jullie het meest dankbaar voor jullie inzet.