CPM = Continous Passive Motion !!!!

CPM -toestellen zie je niet zo vaak in privé-praktijken. Toch is het een heel nuttig oefentoestel.
Regelmatig zie ik in mijn praktijk mensen met handletsels die lange tijd geïmmobiliseerd werden. Veelal  hebben zij stijve vingers en een stijve pols. Ik probeer in het begin van mijn behandelingen de nadruk te leggen op de beweeglijkheid in de vingers, opdat de patiënt al een zekere functie zou hebben in het dagelijks leven. Daarom vind ik het nuttig om de patiënt van bij de start van de behandelingenreeks zijn pols te mobiliseren met het CPM -toestel. Zo kan ik tijdens de manuele behandeling vooral aandacht besteden aan de soepelheid van de vingers.

Een CPM-toestel (continuous passive motion = continue passieve beweging) is een apparaat dat langzaam en zachtjes je gewricht beweegt. Het kan je polsgewricht buigen, strekken en draaien. Ik kan in samenspraak met de patiënt, de bewegingslimiet vastleggen en gedurende de CPM-behandeling kan de patiënt zelf die grens proberen te verleggen.

Ik gebruik mijn CPM-toestel voor de hand, postoperatief na handchirurgie,  na een manipulatie onder narcose omwille van een stijf polsgewricht, na een fractuur van de pols of de vingers, bij patiënten met een CRPS (complex regionaal pijn syndroom = Südeck) aan de hand, …

Mijn patiënt gaat ingeval het geïndiceerd is, eerst een half uur gemobiliseerd worden door het CPM-toestel en daarna krijgt hij ook nog zijn kiné-behandeling van een uur. Op die manier zal het bewegingsbereik (ROM) van de pols en/of de vingers toenemen. Het voorkomen van stijfheid in het  vroege stadium minimaliseert de kans op progressie op fibrose van de gewrichten en het ontstaan ​​van contractuur.

Door die passieve beweging zal ook de bloedcirculatie verhoogd worden en de zwelling in de hand afnemen.

Kortom een CPM-toestel is ideaal als aanvulling op uw manuele behandeling van de hand, maar zal nooit een kinesist kunnen vervangen.

Hebt u zelf een handtrauma voorgehad en hebt u nood aan handrevalidatie, aarzel dan niet om me te contacteren.

Graag deel ik met u de ervaringen van één van mijn patiënten die een buigpeesletsel heeft gehad. Hieronder kan je de mail lezen die ze aan me schreef. Ze had hem graag op de google recensies geschreven, maar het lukte haar niet. Mocht je vragen hebben over dergelijke buigpeesletsels kan je me altijd contacteren.

DAG BART,

MET MIJ GAAT ALLES GOED … EN MET MIJN VINGER OOK …
Een Turks gezegde luidt: “Een mens is harder dan steen, sterker dan ijzer maar kwetsbaarder dan een roos”.
Ik had geen idee wat er precies op mij af zou komen. Een operatie, ja. Die was gepland. Dertien etmalen daarvoor. Toen, op de dag dat ik het klaargespeeld had om mijn elektrische haagschaar ook vingers te laten snijden. Nota bene, mijn eigen vingers. Omdat ik dan moet toegeven dat ik echt wel lomp geweest ben, ga ik niet herhalen hoe ik dat gedaan heb. Jij, Bart en je ploeg weten dit wel, en dat volstaat.
Buiten mijn ringvinger waren alle vingers van mijn linkerhand geraakt. De Zweedse kruiden – opgelost in alcohol van 32° – zorgden ervoor dat het bloeden onmiddellijk stopte en dat ik geen pijn meer had. Dat was al dat. Opluchting. Gapende wonden, ja dat wel, maar dat is niet zo erg, toch? Dan sloeg de twijfel toe … het topje van mijn middelvinger wou niet meer bewegen.
Zou ik een pees doorgesneden hebben?
Bevestiging hiervan kreeg ik op de spoeddienst.
Omdat de handchirurg met verlof was kreeg ik een briefje mee met daarop de dag en het uur dat ik door dokter Coenen zou geopereerd worden. 13 dagen later.
Wist ik veel dat dit slechts een eerste stap zou zijn van een proces dat zes maanden zou duren.
Een half jaar van intens, lijfelijk contact met mijn kinesist Bart Detavernier. Of mag ik zíjn
spelen met míjn vingers niet aldus omschrijven?

Op 26 augustus 2015 tegen 17 uur zette een taxi mij af aan de Tivolilaan nr 94.
In het ziekenhuis had men mij gezegd dat ik daar een spalk zou krijgen.
Bart, weet je nog hoe hulpeloos ik daar bij je toekwam, een paar uur na de operatie? Middelvinger in een verband. Een bebloed geval.
Ik had je enkele minuten later om de hals kunnen vliegen toen je voor mij regelde dat ’s anderendaags ’s morgens een thuisverpleger zou kunnen komen én dat ik bij jou terecht kon voor de kiné.
Een kiné die onmiddellijk moest starten.
In mijn stoutste dromen had ik niet gedacht dat een juist gehechte pees direct – op een bepaalde wijze – moest bewegen.
Het volgende uur heb ik dan ook bewonderend kunnen toekijken hoe je naamgenoot een lap plastiek smolt en vormde tot een op maat gemaakte Kleinertspalk. Dan was het mijn beurt om te werken. Elke vijf minuten moest ik een paar maal mijn, van een haak en een elastiek voorziene middelvinger zo ver als mogelijk strekken in het harnas en vervolgens langzaam door de elastiek laten terugplooien. En dat moest zo doorgaan. Van bij het opstaan, tot het slapengaan. Zes weken lang.
In je directe stijl, zo zonder omwegen, legde jij, Bart, me uit wat me de komende dagen en weken te wachten zou staan. Zo hamerde je erop dat ik de spalk nooit mocht uitdoen. De enige die dat mocht, was de thuisverpleging. En jijzelf natuurlijk. Je onderstreepte het belang van thuis goed te oefenen: er moet voorkomen worden dat de pees vastgroeit in het littekenweefsel. Je zou het later nog een aantal keren herhalen: in vijftig procent van de gevallen gebeurt dat. Je keek me lachend aan toen ik schudde: “maar niet bij mij”.
Dus ik oefende goed.
En tijdens onze gezamenlijke dagelijkse halfuursessie deed jij nog wat extra’s met mijn vinger. Onder jouw begeleiding en commando mocht hij buigen. Na drie weken kwam er ook het strekken bij. Veilig:‘de pees moet bewegen maar niet breken’.
De behandeling van het litteken met de ultrasone stick en met het LPG-zuigmondje waren een welgekomen onderbreking voor mijn inspanning en pijn. En mijn vinger mocht er echt wel zo zoetjesaan wat minder zigzagmonsterlijk uitzien.
Mijn geleidelijk aan – door de spalk – vastlopende pols apprecieerde het zeer dat je hem ook even onder handen nam.
Na zes weken mocht ik die Kleinert bedanken voor bewezen diensten.
En dan werd het spannend. Zou mijn vingertopje op eigen kracht willen bewegen?
Die nauwelijks zichtbare beweging, die ene één millimeter, werd door jou, Bart, als een hoopvol signaal gezien. Jouw aanmoediging en de in de daaropvolgende dagen en weken maar immer herhaalde oefeningen, deden de starre pees beetje bij beetje toegeven, kromming richting handpalm.
Van dokter Coenen mocht ik op 16 november 2015 terug gaan werken. Doch zijn boodschap was niet eenduidig positief. Hij vreesde dat een tweede operatie nodig was. Om de pees los te maken van het littekenweefsel waarmee zij duidelijk vergroeid was. Veel heil, buiten het soepel houden van de vinger, verwachtte hij kennelijk niet meer van de kinesitherapie.
Maar dat was zonder mijn Bart gerekend!
Bart, jij deed mij letterlijk en figuurlijk een vuist maken. Een vuist tegen de uitspraak van de arts. Een vuist tegen een blijvende handicap. En ik geloofde je maar wat graag.
Je moet het op de een of andere manier voorvoeld hebben dat een nieuwe chirurgische ingreep niet nodig zou zijn.
En de volgehouden kiné en mijn wil om de sporen van mijn daad zo maximaal mogelijk te doen verdwijnen, deden mijn operateur – zes maanden na zijn ingreep – uitroepen: ‘gefeliciteerd’. Hij moet mij niet meer op zijn operatietafel zien.
Bart, ik deel die felicitatie voor het bekomen resultaat graag met jou en je collega’s.
In niet geringe mate hebben jullie bijgedragen tot het herstel van wat ik door mijn onvoorzichtigheid om zeep had geholpen.
Uit de grond van mijn hart: bedankt om voor mij te zorgen, toen ik zo kwetsbaar was als een roos.
Nu zwaai ik, dankbaar en genegen, nog even met mijn handje.
Maryse